We zitten hier nu al 10 dagen en hadden erg veel goede verhalen gehoord over Melbourne, vandaar dat we hier ook zijn begonnen. Het is best een leuke stad, maar de grote afstanden hier zijn best lastig. Als je inzoomt op de kaart denk je dat iets op loopafstand te doen is, tot je erachter komt dat het meer dan een uur lopen is. Dat merkten we ook toen we op zoek waren naar leuke winkeltjes in St. Kilda. Je ziet heel veel normale huizen, die allemaal ruimte om zich heen hebben. Soms moet je zo’n hele straat doorlopen voor je weer wat winkeltjes ziet. Het idee om dan ook weer met al onze spullen via het openbaar vervoer naar een GreyHound bus te moeten zoeken, wat het originele plan was, om vervolgens uren in die bus te zitten tot de volgende halte/stadje, zonder echt veel natuur in te kunnen gaan, vond ik dan ook niet zo aantrekkelijk klinken. Tijdens het douchen betrapte ik me er van de week op dat ik aan het dagdromen was over een minivan of een auto en dat we in plaats van wachten tot later in het jaar, dit gewoon nu al moeten doen! Dus de afgelopen dagen hebben we veel lopen zoeken naar backpacker busjes en auto’s. Gisteren bij een Toyota Hiace uit 1990 gekeken. Zag er aandoenlijk uit qua bed en kastjes, maar eigenlijk gewoon heel crackie als auto zijnde. Lees meer door hieronder op de link te klikken:
1 Comment
De afgelopen week hebben we al onze spullen ingepakt en overgebracht naar Pernis. Afgelopen vrijdag was de spannendste dag, want toen ging de bank en al het witgoed over. De meeste van jullie kennen Erwin zijn bank wel en misschien ook wel hoe deze met veel moeite twee jaar terug naar boven is gekomen: met veel pijn en moeite via de trap, tien verdiepingen omhoog. Daarom was het nog even afwachten hoe dat nu zou gaan. Gelukkig viel het erg mee! Binnen tien minuten stond hij al op de aanhangwagen beneden. Tot en met vandaag hebben we het hele huis nog een sopje gegeven en de allerlaatste troepjes meegenomen. Het is nu een kale bedoeling. Toch voelt dat schoonmaken echt alsof je 'ritueel' afscheid neemt van deze plek waar je toch echt veel mooie herinneringen hebt gemaakt. Je gaat namelijk elk hoekje en gaatje langs voor de allerlaatste keer. Wel heel fijn dat we hulp hebben gekregen van onze paps en mams en Lennart! Geniet maar van de Liquor 43 en bonbons ;) Vandaag gingen we de allerlaatste spulletjes inladen en de vloer nog even dweilen. We hadden voor het gemak onze auto's even voor de stoep gezet zoals je hieronder kunt zien. We vonden dat we niemand in de weg stonden, want hebben expres gelet op de rolstoel afritten en mensen konden er nog makkelijk langs lopen. We hebben de auto dus eventjes laten staan toen we weer naar boven gingen om de tweede lading te halen. Tussendoor nog even de moeder van de volgende huurder (die overigens nu ook al in de flat woont, dus buurtjes, geen nieuw gezicht in principe ;) langs gehad die de vloer kwam betalen. Daarna alles op de gang gezet, nog een laatste rondje door ons huis gelopen. Erwin maakte nog een kort filmpje van de lege ruimtes en keek over het balkon. Hij zag een politiewagen staan beneden, zei het ook nog, maar we dachten er verder niet over na. Toen we op de lift stonden te wachten, die overigens vol stond met mensen, dus we moesten extra lang wachten tot we een lege lift hadden, keek ik voor de zekerheid maar even aan de voorkant over de galerij naar de auto's. Ik zag twee papiertjes onder de ruitenwissers. Nee! Nee! Vorige week ook al op de Broekweg! Toen stonden we niet in een vak, terwijl ik daar al minstens 30 keer m'n auto neer heb gezet. Maar dat is een ander verhaal. We zagen op dit moment de politiewagen nog zelfs wegrijden. Aah, wat een vervelend einde van het afscheid zeg! Eenmaal beneden snel de papiertjes gepakt. Ja hoor, twee maal 90 euro. Wat waren we boos en vooral verdrietig. We snappen dat we op de stoep staan, maar we zijn aan het verhuizen! We besloten om het hier niet bij te laten zitten! We hebben alles ingeladen en zijn toen naar het politiebureau gereden met de twee gele papiertjes. Daar binnen gekomen hebben we de vrouw van de balie naar de twee agenten laten zoeken die ons bekeurd hebben. Ze zijn naar beneden gekomen en we hebben beiden ons verhaal kunnen doen. Het schijnt dat ze wel tien minuten hebben staan wachten en kijken naar de auto's. Ze vermoedden wel dat we aan het verhuizen waren, maar omdat we maar niet met onze spullen zichtbaar werden, hebben ze toch besloten te bekeuren. Want stel je voor dat we gisternacht onze auto's daar neer hadden gezet! Nee, tuurlijk hebben we dat niet. Na wat heen en weer gediscussieer en overleg hebben ze toch besloten de bekeuringen door te scheuren. Wat waren we blij. Nooit gedacht dat het zou lukken, maar omdat het toch zo'n gevoel van onrechtvaardigheid geeft wilden we gewoon ons ei kwijt bij de desbetreffende personen. Gelukkig waren ze bereid ons tegemoet te komen. En nu hebben we alsnog een mooi verhaal wat betreft ons afscheid van de Londenweg. Morgen nog snel de sleutels inleveren en dan voor de laatste keer vanaf huis naar m'n werk fietsen. Doei Vlaardingen, een paar jaar geleden dacht ik nog dat je naast Dordrecht lag, topografisch wonder dat ik ben, maar wat ben je toch een leuk klein stadje! Heb je met veel plezier leren kennen het afgelopen jaar. Ik zal er vast nog vaak terug komen :)
We hebben Mick zondag weggebracht. Hij heeft een heel leuk nieuw huisje in Spijkenisse en ondanks dat zijn nieuwe vriendinnetje nog even moet wennen aan hem, gaat hij zeker een fijn leven tegemoet bij Kelly het mens en Kelly de kat. Toch moest ik zondagnacht even een traantje wegpinken bij thuiskomst. Gek om dat beestje niet meer te zien aanlopen met zijn lieve loopje. Geen miauw meer, geen kopjes. Ik dacht net zijn miauw te horen, of het getik van zijn nageltjes. We merken echt dat je je zo gaat hechten aan zo'n beestje, en het heel erg mist als het dan ineens weg is. Daarom heb ik even een verzameling instagram-Mick-foto's verzameld. Er zitten er ook een paar tussen van ons huisje, want binnen twee weken zijn we weg hier. :o Lief hè? :) Maar goed, jullie kunnen vast begrijpen dat het super spannende tijden zijn voor ons nu. Het besef dat we alles opgeven dringt nu zo goed door. Tuurlijk komt er iets super vets voor in de plaats, dus het is allemaal voor een goed doel.
Dit weekend hebben we nog een klein feestje thuis en vanaf volgende week gaan we geleidelijk alle meubels overbrengen naar Pernis. Daar heb ik samen met m'n mams de afgelopen weken mijn eigen oude kamer helemaal leeg gemaakt, zodat we daar een paar meubels in kunnen stapelen. Ik vraag me af of er straks nog 'loopruimte' is, maar hoe vet als je over je bank naar je bed moet lopen? Een mega loungekamer! Woohoo. Die vijf weekjes dat we daar nog slapen gaan vast ook snel om. Nou, ik ga maar even opruimen. Het meisje dat op 1 staat die ons huisje na ons misschien gaat huren komt straks met haar mams kijken. :) Zoooo gek.. Soms denk ik echt, waar zijn we aan begonnen, maar serieus. Dat moet ik niet denken, Australië wordt super tof! Hallo, Radio Erwin hier! Met dit mooie digitale hoogstandje van Übernerd Landa, kan ik jullie verslag uitbrengen vanaf eiland Loungebank. Nog 100 dagen vandaag! Vorig weekend hebben we open huis gehouden, en twee potentiële kopers voor de dierentuin gevonden. Heel fijn om te weten dat ze allebei goed terecht komen :) Jonge kaas. Brood. Jam. Sinaasappels. Ham. Yoghurt. Pepernoten. Chocoladeijs. Zo fijn om eerst nog samen met m'n allerliefste kerst te vieren. Bas heeft al een mooie boom uitgezocht, die we vol gaan hangen met versieringen van de Action. Ik ga film kijken. Doei!!! Landa hier! Ik heb eindelijk Erwin ook zover gekregen om wat te typen hier :D Volgens mij had hij op een bepaald punt geen inspiratie meer, of juist teveel! Mick gooit trouwens de hele tijd dit wereldbolletje omver of van de kast af. Ik denk dat hij niet wil dat we weg gaan. Maar gelukkig hebben we inderdaad een tof huisje voor hem, heel dicht bij zijn broertjes Poekie en Billy in Spijkenisse. Katie gaat naar mijn lieve vriendinnetje Marjolein. Lekker kroelen! Klik hieronder op de link om meer te lezen ;)
Vannacht had ik mijn eerste droom waarin ik aan het verwerken was dat we echt op reis gaan. Ik droomde dat we aan het overstappen waren in Maleisië. Het is toch wel erg spannend. De laatste maand in Nederland gaan we bij mijn ouders slapen, zodat Erwin nog een vol salaris overhoudt voor Oz. Dit houdt dan wel in dat we een maandje korter in dit ontzettend leuke, lieve huisje zijn en daar al eerder afscheid van moeten nemen. Gelukkig hebben we de feestdagen nog om hier te spenderen. Lekker knus met kerstversieringen enzo. Maar behalve die leuke dagen hebben we nog een hele lijst af te werken voor we klaar zijn om te gaan. We hebben om ons er aan te herinneren de to do list in de woonkamer opgehangen, naast de kaart van Australië. Er valt nog meer te lezen in dit blogstukje! Als er hieronder elke keer 'Read More' staat, klik er dan op! Niet iedereen van onze lezers snapt blogs, dus vandaar dat ik het uitleg nu :D
Over exact vier maanden zitten we in het vliegtuig. Op 6 maart 2014 om 21.15 uur zullen we aankomen in Melbourne, waar ons avontuur echt gaat beginnen. Wat we van plan zijn? Eigenlijk weten we dat nog niet echt. Er is ons verteld niet al te veel te plannen, omdat het waarschijnlijk allemaal omgegooid gaat worden als je er eenmaal bent. Maar wat hebben we er zin in! We hebben een gigantische lijst om alles af te vinken wat nog gebeuren moet.
We hebben nog zat te doen en de tijd zal omvliegen, maar toch kijken we nog enorm uit naar kerst en oud & nieuw hier met iedereen. Wat zullen we jullie missen! Daarom maken we vast deze blog, zodat iedereen een leuk overzicht heeft van waar we zijn, wat we doen en hoe erg we het naar ons zin hebben :D Zelf moeten we het ook nog even uitzoeken, hoe alles werkt, maar zodra wij hem helemaal door hebben, horen jullie het ook! Liefs, Erwin & Landa |
Hoi!Hier links zul je al onze verhalen lezen de komende tijd. Je kunt reacties achterlaten en dat vinden we erg leuk! Onderwerpen
All
Archief
February 2015
|